Dirk Witte Music Store opende in 1939 de deuren in Amsterdam. Aan het Sarphatipark in De Pijp begon de opa van Barry, de huidige eigenaar, een accordeonwinkel. Zo’n tien jaar later verhuisde de zaak naar de Vijzelstraat binnen de Amsterdamse grachtengordel. Barry’s vader werd eigenaar en ondertussen werd het assortiment veranderd en uitgebreid. Het waren niet langer accordeons, piano’s en drumstellen, maar gitaren. Barry nam op zijn achttiende de zaak over. De plek in Amsterdam werd te toeristisch en slecht te bereiken. In 2019 verhuisde de muziekwinkel daarom naar de Amsterdamsestraatweg. 

Het was altijd al vrij duidelijk dat Barry de winkel uiteindelijk zou overnemen. “Toen ik twaalf was, hielp ik op zaterdag. Na mijn mbo-opleiding, toen ik achttien was, ging ik er fulltime werken. Ik kreeg toen ook de zaak op mijn naam. Mijn opa was een controlfreak en had tot de dag van zijn dood alle touwtjes in handen. Mijn vader wilde het anders doen: hij wilde dat ik hem dingen kon vragen en dat hij me kon helpen als dat nodig was. Dat had hij vroeger gemist.” Barry en zijn vader werkten twee jaar samen en vanaf 2000 ging Barry het zelf doen.

“Het is een hele goede keuze geweest om naar Utrecht te komen”, zegt Barry terwijl hij met een kopje koffie op een donkere, bruine leren bank midden in de zaak zit. Achterin is Luuk, de enige andere fulltime medewerker, bezig om een gitaar te repareren. Rob, die er op vrijdag en zaterdag is, maakt video’s terwijl hij op verschillende gitaren speelt. Zo kunnen mensen online horen hoe de gitaren precies klinken. Barry is blij dat alles nu onder één dak zit. “Ik heb er zoveel rust voor terug gekregen.”

Ook vindt hij het fijn dat de zaak uit de loop en buiten het centrum zit. “Een speciaalzaak hoort niet op een plek die slecht bereikbaar is en waar de toeristengolf steeds groter wordt”, zei Barry destijds over de verhuizing, eind 2018. “We willen meer tijd maken voor de muzikanten. Dat kan niet op een plek waar het te toeristisch is”, vertelde hij. Verder was de verslechterde bereikbaarheid een belangrijke reden om te verhuizen. “Er is te veel veranderd. Toen mijn opa de winkel kocht, kon je voor de deur parkeren. Het parkeerbeleid werd slechter en wegen werden afgesloten waardoor je er moeilijk kon komen met de auto.” En dat moet juist wel kunnen, want veel van de klanten komen bijvoorbeeld uit Duitsland en België.

Tekst loopt door onder afbeelding

Barry streeft ernaar om aparte spullen te hebben. “Het moeten producten zijn waarvoor het de moeite waard is om bij mij te komen.” De ruimte staat en hangt vol met gitaren. Nieuwe modellen, maar zeker ook vintage gitaren. “Ik wil zorgen dat ik een winkel heb met dingen die ik mooi vind. Dan moet je keuzes maken: veel merken heb ik dan ook niet. Ik vind vintage gitaren mooi en ik vind het mooi dat de nieuwe gitaren een knipoog zijn naar het verleden. Hoe gaaf is het als je een gitaar hebt hangen uit 1960 en de reissue (het nieuwe, nagemaakte model, red.) van de fabriek hangt ernaast.”

“Ik wil serieuze gitaren verkopen”, gaat hij verder. “Ik ben nu bezig met een gitaar die 30.000 euro gaat kosten. Dat wordt de duurste gitaar die ik ooit heb verkocht.” Hij wijst naar een rode Gibson uit 1960. De gitaar hangt in een houten kast met glazen deuren. Er missen nog allerlei onderdelen, maar daar wordt aan gewerkt. “Die heb ik een half jaar geleden gekocht. In Amerika heb ik een gitaarkoffer gevonden uit hetzelfde jaar. Daarin werd die destijds geleverd. Ik maak de gitaar compleet voordat ik hem weer te koop zet. De mechanieken heb ik in Italië gevonden. Een knopje dat miste, vond ik in Nederland. Het is een puzzel om alles langzaam compleet te krijgen.”

Hij vindt het bijzonder om te merken dat de oude onderdelen tot nu toe allemaal nog bestaan. “Het is voor mij echt een zoektocht. Ik vlieg naar Amerika om spullen te kopen. Dat is het leukste gedeelte: als een echte cowboy naar Amerika om daar beursjes af te struinen en voor je klanten dingen te zoeken.” De muziekwinkel is zich steeds meer aan het specialiseren. “Ik denk dat dat de toekomst is. Je doelgroep wordt steeds kleiner, maar je markt steeds groter. We verkopen echt over de hele wereld. Ik heb net een gitaar die naar Australië gaat weggebracht naar het postkantoor. Maar we sturen bijvoorbeeld ook gitaren naar Bahrein, Chili, Mexico en Canada. Dat komt doordat we unieke dingen hebben.”

Tekst loopt door onder afbeelding

En meer tijd maken voor zijn klanten, dat is ook gelukt op de nieuwe plek. Met een beetje ‘hulp’ van de coronapandemie. Als je voor de deur staat, hangt er namelijk een wit A4’tje op het glas: ‘Geachte klant, wij helpen twee klanten tegelijk. U kunt hier aanbellen. Misschien moet u even wachten. Dank voor uw begrip. Bij geen gehoor kunt u bellen: 030-2430097.’ En dat deurbeleid gaat Barry ook niet meer veranderen.

“Als je een speciaalzaak bent, wil je de mensen die binnen zijn kunnen helpen”, legt hij uit. “Het heeft voor mij geen toegevoegde waarde als er zestien mensen tegelijk in de winkel zijn. Daar zijn de spullen te duur voor, en is de tijd die je met je klanten hebt te kostbaar.” Hij heeft liever dat mensen buiten even moeten wachten, dan dat hij ze niet kan helpen op zijn manier. “En dat is onder andere dat ik iemand even gesproken heb. Ik kies ervoor om het gezellig en veilig te houden. Zo kan ik waarborgen wat ik belangrijk vind. Dat kan niet als het te vol wordt en als je te veel mensen binnen hebt.”

Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief!

De nieuwe editie van de DUIC krant is uit en ligt verspreid door de hele stad. Lees hem hier of haal het op in de stad.

Lees de laatste editie hier »